Een 'geluk bij een ongeluk ' zo ziet hij het zelf. Een diepe wens om tijd te hebben en te kunnen schilderen werd nu vervuld. Wat schilderen betreft ziet hij zichzelf toch als autodidact, want z’n studie aan de academies was vooral gericht op het ontwerpen en werken met teksten en vlakken. ‘Natuurlijk heb ik daar het nodige geleerd, maar een schilderdoek en penselen heb ik daar nooit aangeraakt’. Vooral het leren kijken en zien ziet hij als het voornaamste winstpunt uit deze periode.

MIJN WERK

Zijn het verhalen of sprookjes? Beelden uit dromen misschien? De schilderijen van Anton van der Heijden zijn niet surrealistisch. Maar ook niet realistisch. Want de uitgebeelde taferelen zal je in het dagelijks leven niet tegenkomen. Fantastisch van onderwerp en een opvallende kleurstelling zijn goed voor een tijd lang kijkplezier. Met een dunne penseelzetting is het inderdaad wat dromerig. Hij gaat niet uit van een ontwerp of idee. De achtergrond wordt neergezet met wat vlakken en vegen. Hierin probeert hij figuren te vinden. Soms is het wat vergezocht en al schilderend ontstaan er mensen of figuren. Ook gebeurt het dat er niets spannends of moois te vinden is. Geen nood… een grote kwast en hij begint opnieuw. De uitkomst is altijd verrassend. De laatste tijd wordt er toch dikker gewerkt, veel met paletmes. Een techniek die hij ook regelmatig gebruikt is het "sgraffito" ofwel de bovenste laag (deels) afschrapen om meer dynamiek en kleurnuance te krijgen.